MADEM ÖYLE, HAYAT DEVAM ETSİN BARİ !!!

“Toparla kendini diyorlar” bana, “artık her şey bitti. Yapacak bir şey yok. Giden geri gelmez. Gerçekleri kabullen artık” diyorlar. Hayat devam ediyor diyorlar.

Ben bütün bunları dinliyorum. Hatta inanıyor gibi hissediyorum. Hatta bu söylenenlere hak bile veriyorum.

Ama kalbimde incecik bir ses var. Hiç susmuyor, küçük bir çocuk gibi.

İşte o çocuğa laf geçiremiyorum ki. O çocuğu kontrol edemiyorum ki.

“Hayır” diyor “hayır, her şey bitmedi. Hiçbir şey bitmedi. Onlar hiçbir şey bilmiyorlar. Ne dedikleri umurumda bile değil. O hiçbir yere gitmedi. Hayır diyorum işte hayır diyor”, o küçük inatçı çocuk. Onun kalbimin derinliklerinde adeta tepindiğini hissediyorum.

Sonra ağlamaya başlıyor ve “hadi ona gidelim” diyor.

Birlikte sevgilime, mezarına gidiyoruz. Bu her gün böyle.

“”Bak diyor “işte burada, hiçbir yere gitmemiş”, sonra sevgilimin fotoğrafını işaret ediyor “Bak hala ne kadar güzel”

“Biliyormusun o bizi görüyor” diye devam ediyor.

Sustuğumu hiçbir şey söylemediğimi görünce, “Sen onun bizi gördüğünü hissetmiyormusun” diye soruyor.

“Evet” diyorum “Ben de hissediyorum”

Sonra onunla senli benli konuşmaya başlıyor. Neler anlatıyor, neler.

Gülüyor, ağlıyor fotoğrafına sarılıyor öpüyor.

Sonra çiçekleri düzeltiyor, “Bu çiçekler hiç solmasın, hep sulayalım, kururlarsa yenilerini alır dikeriz değil mi” diye soruyor.

“Evet” diyorum, “hiç solmayacaklar, hiç solmayacaklar, söz veriyorum”.

Sonra “Hadi artık gitmemiz lazım” diyorum.

“Neden” diye soruyor “Çok mu acelemiz var”.

“Hayat devam ediyor” diyorum, merdivenlerden inmeye başlıyoruz ama hala mezara bakmaya devam ediyor.

Hiç gitmek istemiyor.

“Önüne bak” diyorum “düşüp bir yerini acıtacaksın”.

“Umurumda değil düşersem düşerim” diyor ve “Yarın yine geleceğiz değil mi” diye soruyor..

“Evet” diyorum “Onu buraya koyduğumuzdan bu güne kadar hiç gelmediğimiz oldu mu?”

“Bazen korkuyorum” diyor. “Sanki bir gün gelmekten vazgeçeceksin”

“Hayır” diye cevap veriyorum. “Yaşadığım sürece, bu merdivenleri çıkacak gücüm olduğu sürece her gün seni buraya getireceğim”

“Hava çok kötü olursa, yağmur çok yağarsa bile de mi?”

“Evet” diyorum, “nasıl olursa olsun”

Bir süre susuyor, konuşmuyor.

Sonra birden “Hayat devam ediyor dedin biraz önce değil mi?” diye soruyor

“Evet” diyorum “hayat devam ediyor”
.
“Biz olmasak devam etmez mi” diye soruyor

“Devam eder, tabi ki devam eder. Ama belki biz de olsak iyi olur diye düşünüyorum” diyorum.

“Madem öyle, hayat devam etsin bari” diyor

Merdivenlerden iniyoruz.

Ama o hala arkaya bakıyor.