Olmuyor be dostlarım olmuyor,
zaman her şeyin ilacı değil, maalesef.
Ne yaparsam, neyi denersem deneyim olmuyor.
Beş ay oldu Yasemin’im gideli ve her geçen gün hasretim daha bir arttı.
Duyduğum acı daha bir üstüne üstüne koydu.
Bu insanın bir yerini kırmasına benziyor.
Hani sıcağı sıcağına ağrı o kadar hissedilmez ya.
Sonra çıkıyor acısı, öyle bir acıyor ki.
Günler geçtikçe, ne kaybettiğini çok daha iyi anlıyor geride kalan.
Biraz da bu acının hafiflemesine izin vermek istemiyor insan,
sanki o zaman gideni tamamen kaybedeceğinden korkuyor.
Geceler yine şaraptır, biradır, votkadır, rakıdır geçiyor.
Ama o uyanmalar yok mu sabahları yapayalnız uyanmalar,
Öyle bir koyuyor ki, mide kasılıyor, kalp nasıl ağrıyor, nasıl ağrıyor.
‘’Mutlu ol, bak ne güzel bir beraberliğin olmuş, artık anılarınla yaşa” diyorsunuz meşajlarınızda bana.
Anılarla yaşanmıyor ki, her anı sanki bir bıçak gibi saplanıyor insanın tam yüreğinin ortasına.
Ne kimseye yaklaşmak, ne de kimsenin bana yaklaşmasını istiyorum.
Çünkü korkuyorum, dayanamam yeni anılarım olmasına.
Olmuyor be dostlarım olmuyor!!!
İnanın elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum.
Spor yapmaya çalışıyorum, köpeklerimi gezdiriyorum.
Yürüyüşlere çıkıyorum, düşünmemeye çalışıyorum.
Kır çiçeklerini görmemezlikten geliyorum,
Badem ağaçlarına bakmıyorum, bakamıyorum.
Ama,o kıpkırmızı gelinciklere, gelince dayanamıyor ki insan.
Hep Yasemin’imi görüyorum onların arasında, uçuşan sarı saçlarıyla.
İşte o zaman hissediyorum, öyle bir hissediyorum ki!!!
Kalbimin yarısı benim ama, yarısı yeşil gözlü, o güzel kadının hala…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder