KANEPE VEYA BANK

Merhaba, benim adım kanepe,
ama bir kalbim var benim.
Duygularım da var.
Siz bana bank da diyebilirsiniz
Alınmam, hiiiiç alınmam
Kıymıklarımı da çıkarmam.

Ağacım Köyceğiz'den geldi.
Demirlerimi Marmaris'te yaptılar.
Koyu kahverengiye boyayıp,
Saman iskelesinin önüne çaktılar
Alışamadım, yadırgadım, gücendim
Sonra müdavimlerim oldu benim

Sabahat Hanım sabahları gelir
Elinde siyah rugan çantası
Banka emeklisi
siyah rugan ayakkabıları
Çantasıyla takım.
İkide birde ayakkabılarını siler
Sabahat hanım kağıt peçetesiyle.
Her seferinde temiz bir peçete kullanır
Ve yorulmaz, eğilmeye de üşenmez.
Geçenlere gülücükler atar, selam verir
Eğer selamını alırlarsa yaslanır geriye
Sevinir fark edildiğine.
Siyah rugan çantasını göğsüne bastırır,
Derin bir nefes alır.
Gözleri dalar gider
Sonra yine selam verir
Yine gülümser.

Remzi Bey Tekel emeklisidir
Başka kanepeye oturmaz
Boşalmamı bekler eğer doluysam.
Öyle incitmeden oturur ki
neredeyse hissetmem oturduğunu.
Oturmaz ilişir sanki.
Sağ elini sol iç cebine sokar,
Kendisi gibi ezilmiş bir paket çıkarır
Elleri titrer, bir sigara yakar,
Korka korka içine çeker,
sonra kalanını kafasını çevirip üfürür.
Sabahat Hanımı rahatsız etmek istemez.
Hiç konuşmazlar ama özlerler,
görünce rahatlarlar birbirlerini
Sabahat Hanım ve Remzi bey.
Ben anlarım kalplerinin atışından
Çaktırmadan birbirlerine bakışlarından.

Sonra Rüstem Bey gelir öğleden sonra
Sıcak mıcak dinlemez.
Beyaz Lenin bıyıklarını sıvazlar ikide bir,
Kendisi Almanya'dan emeklidir.
"Ben Almanya'dayken" diye başlar
"Ah şimdi Almanya'da olacaktım ki"
diye bitirir konuşmasını.
Onunda gözleri dalar gider.
Her oturana "selaymün aleyküm" der
Yeniden başlar, konuşmaya, hiç yorulmaz
Hep aynı yerinde konuşmasının
Güler, hatta kahkaha atar
Ve hep aynı yerinde hüzünleniverir.

Benim adım kanepe
ama bir kalbim var benim
Duygularım da var
Siz bana bank da diyebilirsiniz.
Alınmam, hiiiiç alınmam
Kıymıklarımı da çıkarmam.