Gülmek içimden gelmiyor. Bazen kendimi gülerken yakalıyor kızıyorum. Aşka, sevgiye aşık olmaya gücüm yok. İnanılmaz bir boşluk, inanılmaz bir yalnızlık içindeyim ama birisine bağlanacağım diye korkuyorum, çok korkuyorum. Çünkü sevdim mi tam seviyorum ben. Bir acı daha yaşayamam ki.
Bütün geceler ve sabahlar birbirinin aynı. Elimi eteğimi çekmeye çalıştığım, her şeye rağmen devam eden bir hayat ve kafamda devamlı tekrar eden, bir türlü durduramadığım bir türkü var “Yolun sonu gözüküyor”. Aynada kendi gözlerimin içine bakamıyorum, zorlanıyorum artık.
Demek ki insan böyle tükeniyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder