Marmaris Devlet Hastanesinin koridorlarından birisindeki bankların birisinde oturuyorum. Son iki yıldır zaten hastanelerden, hastane koridorlarından bir türlü çıkamadım ki. Şimdi hastaneler bana daha da üzücü geliyor, çünkü yalnızım. Yeşil gözlüm artık yanımda yok. Ellerini tutup, gözlerinin içine bakıp “sonuna geliyoruz hayatım, çok iyisin, çok iyi gidiyorsun bak değerlerin normale döndü. Hiç merak etme sen de bu irade, bu inanç varken her şeyin hakkından gelirsin “ diyeceğim o mağrur, o güzel insan yok ki.
Düşünmemek, hatırlamamak için yerdeki karoları sayıyorum, tavandaki ışıkları sayıyorum. Hastanede çalışanların üniformalarının renklerine odaklanmaya çalışıyorum. Diğer hastaları inceliyorum.
Tam karşımdaki bankta iki tane ince zayıf kız oturuyor. Bank bomboş olmasına rağmen o kadar birbirlerine yakın oturuyorlar ki omuzları birbirine değiyor. İkisi de birbirinin farkında değil. Birisi türbanlı,diğerinin başı açık, modern. İkisinin de gözleri dalmış. Sabit bir noktaya o kadar duygulu, o kadar, endişeli, o kadar üzüntülü bakıyorlar ki. Öyle dertli, öyle üzgün, öyle yalnız öyle, sevgiye, teselliye muhtaç gözüküyorlar ki.
Bir an kalkıp ortalarına girip birini bir kolumun altına, diğerini de diğer kolumun altına alıp onlara sarılı sarılı vermek, konuşmak dertleşmek nasıl istedim, nasıl istedim.
Sonra da lanet ettim bizleri birbirimize düşman etmeye çalışan güçlere, insanlara, siyasilere hepsine. Tiksindim inanın tiksindim. Boğazıma bir şey tıkandı. Tüylerim diken diken oldu.
Neyi paylaşmaya çalışıyorlar bilmiyorum, öbür dünyada puştların heykelini mi dikiyorlar acaba!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder