DOLAYLI BİR MESAJ.

Geçen gece yaşlı bir karı-kocayı konu alan, güzel, duygu dolu, yabancı bir film izledim. Kadıncağız mide kanseri adam ise alzaymır hastası yani bunamıştı.

Birlikte kamp arabaları ile son bir yolculuğa çıkıyorlar. Kadın o hasta haliyle adama göz kulak oluyor ve resimler göstererek, devamlı konuşarak ona bir şeyleri hatırlatmaya çalışıyor. Sonunda isyan ediyor ve "sen, seni benden çaldın. Sana kendimi tanıtmaktan yoruldum usandım artık" diyor.

Bu iki cümle kafama takıldı kaldı. Biliyorsunuz eşimi kaybettikten sonra bizim birlikteliğimiz hakkında bir yığın yazı yazdım ve yorumlar aldım. Bu yorumların neredeyse hepsi kadın okuyucularımdan geliyordu. Ve büyük bir çoğunluğu böyle bir evlilik yaşadığımız için çok şanslı olduğumuzu, hala böyle bir birlikteliğin olabileceğine inanamadıklarını, kendilerini çok yalnız hissettiklerini, eşlerinin vurdumduymaz davrandığını, varlıklarını bile fark etmediğini, emeklerini hiçe saydığını, ne kadar mutsuz olduklarını yazıyorlardı. Bu mesajların sayısı bana hem sürpriz olmuş, hem de beni hakikaten üzmüştü.

Şimdi bu filmde adamcağız bunamış karısını tanımıyor. İsmini bile hatırlamıyor. Yani ciddi bir hastalığı var. Ama maalesef ülkemizde böyle bir rahatsızlığı olmadan senelerdir birlikte olduğu eşini tanımayan, tanımaya çalışmayan, dinlemeyen, önem vermeyen, emeklerini fark etmemekte ısrar eden, o kadar çok erkek var ki. O zavallı kadınlar yaşamları boyunca fark edilmek, tanınmak ,emeklerini ispat etmek, değer görmek için çırpınıp duruyorlar. Kadına gösterilen şiddet ise başlıbaşına bir facia.

Çok yakın bir arkadaşımın halası bunamıştı. Eniştesi her gün eşine bir kahve yapıp, ona uzun uzun hikayeler anlatıyormuş. Bir gün arkadaşım. "Yahu enişte halama saatlerce anlatıyor, anlatıyorsun Yorulmuyor musun? seni tanımıyor ki" demiş.

Ben onu tanıyorum ya yeter" diye cevap vermiş eniştesi.

Ya sayın seyirciler böyle erkekler de var.

Kızım sana söylüyorum. Gelinim sen anla" derler ya öyle işte. Belki yazdıklarım bir yerlere ulaşır.

Laylon şeyhiniz