YALNIZLIĞA ALIŞMAK

Yalnızlığa alışmaya başladım. Seviyor muyum yalnızlığı? "Hayır". Ama alışmaya başladım ve korkuyorum.

Özlediklerimi artık her geçen gün daha az özlüyorum. Ben paylaşmayı çok seven, paylaşmadan yaşanmayacağına inanan biriydim.

Bal gibi yaşanıyor işte.

Yalnız yemek yapıyorum. Yalnız yemek yiyorum.
Yalnız içiyorum.
Yalnız okuyorum.
Yalnız yazıyorum.
yalnız televizyon seyrediyorum.
Kahvemi kendim yapıyorum.
Korkularımla yalnızım
Ve yalnız yatıp uyuyorum.

Bayılıyor muyum böyle yaşamaya'? Tek kelimeyle "hayır". İki kelimeyle " hayır bayılmıyorum"

Ama hayatıma yeni birini aman yalnızım, adet yerini bulsun diye sokacak kadar bencil değilim ben. Sevmediğim', birisiyle sırf yalnızlığım bitsin diye birlikte olmayı düşünmek bile rahatsız edici. Ben sevmediğim hiç kimseyi hayatıma sokmadım. Sevgiyi menfaat haline getirmenin, sevgi sahtekarlığına dönüştürmenin benim kitabımda yeri yok.

Şık olmalı erkek dediğin. Yalnızlığı da şık olmalı. Yeni birisini sevmesi de, yaşamına sokması da şık olmalı.😍

Sonunda yalnız yaşamanın beni sevmediğim sevemediğim bir türlü ısınamadığım içe dönük bir insana çevirmesine izin vermeyeceğim. İnsanları seviyorum, hayatı seviyorum ben. Ve Nazım Hikmet''in şu sözleri bana ışık tutuyor, yol gösteriyor." İŞİN EN AŞAĞILIK TARAFI ŞU Kİ YAVRUM GALİBA YALNIZLIĞA AİIŞIYORUM BEN"

Boşuna güzel yanları var ama yalnızlık korkutucu diye yazmıyorum yani.

Bu da geçer biliyorum, inanıyorum.

Ne geçmedi ki?