Bir şeyler geçer aranızda. Fırtınalar oluşur sanki. Kızarsınız çok kızarsınız. Kırarsınız birbirinizi.
Birbirinizin kalbinde onarılmaz yaralar açtığınızı zannedersiniz. Birbirinizden uzaklaşmış gibi hissedersiniz.
Hatta içinizden bir daha yüz yüze bakmamaya bile karar verebilirsiniz. Yani o kadar kızıp, o kadar alınabilirsiniz.
Sonra yeşil gözlü güzel kadın sizin gözlerinizle kızınıza, kızınızın gözleriyle size bakmaya başlar.
Bir anda baba kız olduğunuzu hatırlarsınız. İçiniz dolar. Bir sarılırsınız, bir sarılırsınız.
Elleriniz, gönülleriniz birleşir. Ne kızgınlığınız kalır, ne gönül yaraları ne de alınganlık.
Sonra baba ve kız, ikinizde, o güzel kadının, o güzel gülücüklerle dolu yemyeşil gözleriyle, o güzel gamzeleriyle, sizi o çok sevdiği bulutların üstünden seyrettiğini bilirsiniz, hissedersiniz.
Sonra o bulutlar dağılır, kaybolur giderler. Ama siz o bulutların kaybolup gitmesini hiç istemezsiniz.
Teşekkürler edersiniz. Kafanızı gökyüzüne diker, bakar kalırsınız. Özlersiniz onu da, o bulutları da, öyle bir özlersiniz ki.
Dedim ya, o bulutların kaybolup gitmesini hiç istemezsiniz, hiç istemezsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder