Güzel bir gün yaşıyor Marmaris. Güneşli, pırıl pırıl bir haziran güneşi var dışarıda. Eski yıllara göre serin bir haziran yaşıyoruz. Sıcaklık insanın gırtlağına sarılmıyor, gözbebeklerini yakmıyor. Meltem misali, insanın bağrına bağrına esen, içini serinleten bir rüzgar esiyor denizden arasıra.
Ve ben Willie Nelson dinliyorum. Good old Willie, tatlı moruk, en sevdiğim şarkısını o eşi benzeri bulunmaz sesiyle, yorumuyla söylüyor ve her kelime yüreğimin ta derinliklerinde yerini buluyor. Çoook eski yıllarda olduğu gibi.
To all the girls I loved before - Geçmişim de sevdiğim bütün kızlara
Who travelled in and out of my door - Kapımdan girip çıkan.
I am glad they came along - Çok mutluyum, iyi ki rastladım onlara.
I dedicate this song - Bu şarkıyı onlara adıyorum
To all the girls I loved before - Geçmişim de sevdiğim bütün kızlara.
Willie Nelson benim Kanada’da ki üniversite de okuduğum yıllarımda çok popüler olan, Texas doğumlu, kızıl derililere benzeyen bir şarkıcıydı.
O yıllarda bizler 68 kuşağı, çiçek çocukları, sırtlarımızda Woodstock battaniyeleri bir elimizde teneke bira, bir elimizde marihuana, gözlerimiz kırmızı ve kaymış hallerde hayran hayran Willie’ye eşlik eder onunla bu şarkıyı bağıra çağıra söylerdik.
Bilhassa ben bu şarkıyı hakikaten hissederek söylerdim, çünkü geçmişimde tanıdığım bütün kızları çok severdim ve hep iyi hatırlardım.
Benim kitabımda sevginin derecesi ölçüsü, az sevgi, orta dereceli sevgi, çok sevgi yoktu. Ben sadece severdim ama dört dörtlük severdim.
Simdi neredeyse 70 yaşına geldim. Düşünüyorum da hiçbir pişmanlık duyacağım kötü bir anım, hiçbir öküzlüğüm yok. Ben onları sevdim onlarda beni.
Sizlere bu satırları yazarken keşke yüzümde ki gülümsemeyi görseniz, onları o kadar güzel hislerle, duygularla hatırladığımı fark ederdiniz. Şuna adım gibi eminim zaman zaman onlarda beni hatırladıklarında benim yüzümdeki gülümsemenin bir benzerinin de onların yüzünde oluştuğunu biliyorum, hissediyorum. Aradan uzun yıllar geçmiş olsa da.
Hayatıma giren bütün eski kız arkadaşlarımı tekrar görmeyi, hayat hikayelerini dinlemeyi, oturup saatlerce yürek yüreğe dertleşip paylaşmayı o kadar isterdim ki, o kadar isterdim ki bilemezsiniz.
Dedim ya bizler 68 kuşağı, çiçek çocuklarıydık. Biz de zorlama, sahip çıkma, kıskanma, şiddet, söz konusu değildi.
Meteliğimiz yoktu. Günlerce aç gezdiğimiz olurdu ama ne paraya değer verir ne de umursardık. Hayatımız müzikti. Biz çiçek verir sevgi alır, sevgi verir çiçek alırdık.
Ne şanslıymışız ki Allah bize o yıllarda yaşamayı nasip etti. İnsan olmayı, insan gibi yaşamayı, insan gibi düşünmeyi öğrendik.
To all the girls I loved before. Geçmişimde ki bütün kız arkadaşlarım. Sizleri çok sevdim. Hala da seviyorum.
Ama sadece birinize aşık oldum.
Sadece birinize. Sırılsıklam, ve ölmecesine.
Sadece birinize. Bunu da böyle bilin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder