DEMEM ŞU Kİ..NEEEE?

Yaaa iste böyle benim sevgili "F" müritlerim. Yine dellendim, içim kabardı. Yine geldiler yani.

Daha ölmeden dünyanın hasretini çekmek zor bir duygu. 70 yaşını geçince insan kendini pimi çikmış el bombası gibi hissediyor.( Ben öyle hissediyorum en azından)

Yan,i bir gün naylon şeyhiniz sizlere bir öykü yazar, bir gün siz naylon şeyhinizi yazarsınız. Hayat bu...

Bir gün bir fotoğrafta bir arkadaşınızı, dostunuzu görürsünüz, bir hastane yatağında, yüzünde, yüzünden kaçan bir gülümseme, kolunda serum, burnunda oksijen maskesi ile. Yatağın etrafında poz veren herkesin suraatında bir tebessüm vardır. Moral verecekler ya. Sanki sünnet yatağı.

Zaman geçer, bir bakmışsınız ki başka bir hastane yatağında siz yatıyorsunuz, birileri sizin fotoğrafınızı çekiyor. Hayret edersiniz. Aaaa... dersiniz demek ki aynı şey bana da olabiliyormuş. Korkarsınız, korkunuzu belli etmemek, için bir şeyim yok canııııım, .herşey kontrol altında gülümsemeleri atarsınız.

Daha kötüsü de ne biliyormusunuz? Son çekilen fotografınızı herkesin görüp bir şeyler yazacağı, ama belki de sizin o fotoğrafi hiç göremeyeceğinizdir.

Herşey yolundayken, nefes alıyorken, yediğinizden içtiğinizden zevk alıyorken ne olursa olsun her gün felekten bir gün çalın derim, yaşayın lan!.. yaşayın.

Daha ne yazayım? Bundan daha açık ne yazabilirim ki? Ne anlatabilirim ki?

Aklınızı başınızdan atın o zaman. Deliye her gün bayram da bize neden değil acaba diye hiç kendinize sordunuz mu?

O kadar...

İyi bayramlar...