VAR MI ACABA?

Bu yaşa geldim, bunca yıllık  yaşamımda şu son bir kaç yılda ki kadar "Mekanları cennet olsun, Allah rahmet eylesin, Allah sabır versin, Allah geride kalanlara ömür versin, nur içinde yatsın veya yatsınlar" ne demiş ne yazmıştım.  Parmaklarım otomatik yazıyorlar bu cümleleri ve bu cümleler ağzımdan otomatik çıkıyorlar artık.  İnsanoğlu yaşlanınca demek ki herşeye alışıyor. Yaprak dökümü bir başladımı sürüp gidiyor. Sessiz soluksuz sıramızı bekliyoruz. Sesli soluklu bekleseniz de fark etmiyor zaten.

Bizim kuşakta( 68 kuşağı) gidenlerin sayısı neredeyse kalanların sayısını geçti. Bu bize ders olmuyor. Maalesef hala aptal gibi yaşamaya devam ediyoruz. Üzüntülerimiz, dertlerimiz bitmiyor, tükenmiyor. Musalla taşının önünde sıralanıp hep bir ağızdan "Hakkımız helal olsuuun" diye bağırıyoruz. Omuzlarımızda dostlarımızı, arkadaşlarımızı taşıyoruz, gömüyoruz, üstlerine toprak atıyoruz. Ama aklımız hala başka yerde. Hala hesap kitap yapıyoruz. Nedense, neyi paylaşamıyorsak, ne götüreceksek. Ömür biter yol bitmez derler. Ömür bitiyor, dert bitmiyor.

Alıştım mı alıştırdılar mı, bıktım mı bıktırdılar mı, yoruldum mu, yordular mı, korktum mu korkuttular mı, ürktüm mü ürküttüler mi, salakmıyım salakmıyız ne desem bilmiyorum. Bazen isyan ediyorum. "Ne olacaksa olsun lan,  ölümden öteye yol yok ya" diyorum kendi kendime.

Ama bu soru hep içimi kemiriyor.

ÖLÜMDEN ÖTEYE YOL VAR MI ACABA?l