ZOR ŞEY BE YAŞLANMAK...

Hevesleniyor bir kahve  içiyorum midem yanıyor. Hüzünleniyorum içki içiyorum içim yanıyor. Bir sigara yakıyorum sanki dünyayı sırtıma yüklemişler gibi hissediyorum. Badem çiçekleri açıyor aklıma güzel günlerim geliyor, sol kolum uyuşuyor.

Her gecen gün başka bir kötü haber okuyor veya iç parçalayan bir resim görüyorum. Can dostlarım birer birer kaybolup  gidiyorlar. Her seferinde  daha yalnız kaldığını hissediyor insan. Her cenazede kendinden bir parça gömdüğünü biliyor. Her geçen yıl özlediklerimizin sayısı büyüyor, katlanıyor, artıyor. Belki de yaşlandıkça insanın omuzları bu yüzden çöküyor. Bu kadar hasretin, bu kadar özlemin ağırlığı taşımak kolay değil. Yalnız kalma korkusu yedi yaşında da ürkütücü yetmiş yaşında da.

Ömür geçtikçe insan yediklerini de hazmedemiyor, gördüklerini de yaşadıklarını da.

Hayata sarılmak, ayakta kalmak için o kadar çırpınıyorum ki. Anam görse yüreği parçalanırdı.☺☺☺

Gitmekte zor kalmakta zor yani...

Zor şey be yaşlanmak...