HAYAT BU...

Marmaris'te yaşayan bir adamcağız var. Güçlükle konuşsa da sokak sokak dolaşıp piyango bileti satar. Şimdi iyice yaşlandı. Çok zor yürüyor. Ama hala bir şeyler satmaya çalışıyor.

Senelerdir yaşam için verdiği uğraşıya hürmet ediyor, ne getirirse alıyorum. 20 yıl oldu daha amorti bile çıkmadı. Hani bir deli fıkrası vardır. Deliler tımarhanede ki bir duvarın önünde kuyruğa girmiş gözlerini duvardaki bir deliğe dayayıp bir müddet bakıyor, sonra sırada ki geliyormuş. Doktor merak etmiş, sıraya girmiş. Sıra kendisine gelince deliğe gözünü dayamış, hiçbir şey görmemiş. Arkasındakine dönüp" Ben bir şey göremedim" deyince arkadaki deli "Ohooo biz senelerdir bakıyoruz hiçbi bok  göremedik, sen daha ilk günden şikayet ediyorsun" demiş. Ben de senelerdir bilet alırım daha bir şey görmedim, ama almaya devam ediyorum. Hayat böyle işte

Geçen gün yine geldi. Bir Milli Piyango bileti sattı bana. Sonra zorlukla Marmaris Gündem Gazetesinde yayımlanan yazılarımı her gün okuduğunu söyledi. O zorlukla anlattı, ben zorlukla anladım ve duygulandım. Hiç aklıma gelmezdi benim bir okurum olduğu. Hatta abim için baş sağlığı bile diledi.

Yazdım ya hayat böyle işte.