Daha önceki yazılarımdan okuyucularım hatırlarlar. Bhagwan salonda verdiği büyük konuşmaların yanı sıra en fazla elli kişilik guruplarla sohbet toplantıları yapar, bu toplantılar esnasında soruları cevap lar ve bazı hatıralarını bizlerle paylaşırdı.
Bu sohbet toplantıları sırasında sırtında binin üstünde ki dinleyenin baskısı olmadığından daha rahat ve daha neşeli olurdu güzel adam. Bizlere bazen çocukluk ve gençlik hatıralarını anlatır ve müthiş keyif alırdı. Bence Bhagwan o yılları çok özlerdi.
Yeni yeni tanındığı yıllardan birinde, Hindistan’da yaşadığı yıllarda komşularından birisi Bhagwan’ı ziyaret etmiş. Demiş ki Mastır benim anam sabahtan akşama kadar elinde tesbih aralıksız dua ediyor. Bir köşeye oturuyor ve dua ediyor. Hiç bir şeye elini sürmüyor, hiç sesi sedası da çıkmıyor. Sonra öğlen yemeği için 15 dakika ara veriyor. Ortalığı birbirine katıyor. Aziz adam söyle bana lütfen. Bu kadar duanın bu kadar ibadetin faydası ne anama?
Bhagvan o güzel derin, kahverengi gözlerini adamın gözlerine dikmiş ve gülerek. “Bir düşün demiş. “Ya bir de dua etmese neler yapardı anan”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder