Sevgilimi, birden o kadar severdim, o kadar severdim, sevgim o kadar artardı ki , söyleyeceğimi unutur bakar kalırdım yüzüne, gözlerine. İşte o zamanlar da deli gibi sarılırdım ona. Çocuklar gibi “Benimmm” demek gelirdi içimden. Demek ki melekler sarılmayı bunun için indirmişler gökten diye düşünür, bir daha sarılırdım, bir daha sarılırdım.
Bana öğüt vermeyin. Ne olursunuz yorulun artık. Çünkü kimse kimsenin ne kalbini taşıyabilir, ne de kalbinden geçenleri anlayabilir. Her öğüt her insana uymuyor. Bunu anlayın artık. Sizin “Unut artık” dediğiniz hasret, beni geceleri yıldızlara ulaştırıyor, gündüzleri okyanuslara taşıyor.
Bilmiyorsunuz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder