Yasemin’im ben seni 1982 senesinde gördüm. Görür görmez sevdim, çarpıldım, dizlerimin bağı çözüldü. Utanmasam İstanbul’da Süreyya sinemasının önünde yere oturacaktım koca adam.
Sonra Allah seni bana nasip etti evlendik . Ve ben seni 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005,2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013 yıllarında da sevdim. Her yıl daha bir güzelleştin daha bir şekerleştin, daha bir asilleştin, hanımefendi oldun, eşlerin en güzeli, annelerin en güzeli oldun.
2014 yılında hastalandın. Önce o güzelim saçlarını kaybettin. Seni daha çok sevdim. Sonra kortizon tedavisi verdiler gamzelerin gitti. Sana olan sevgim, duygularım kalbime sığmaz oldu. Sonra seni kaybettim ve o kalbi seninle gömdüm.
2015 senesinde hep seninle oturdum, seninle kalktım. Seni nasıl özledim bilemezsin. Şimdi 2016 yılına girdik. Zaman her şeyin ilacı diyorlar ama bu bana çalışmıyor. Çünkü ben seni her saniye, her dakika, her saat, her gün, her hafta, her ay, her sene daha bir seviyor daha bir özlüyorum ve biliyorum bunun sonu yok.
Artık seninle olmadığım yılları yıldan saymıyorum ki, hesapta yapmıyorum.
Bu şiiri çok sevdiğim bir arkadaşım kanalıyla buldum. Bir şeyler ekledim, bir şeyler çıkardım, bir şeyleri değiştirdim ve sana uyguladım.
SEVGİLİME
Gözlerini Cemal Süreya yazsın,
Saçlarını Rıfat Ilgaz.
Endamını Hasan Hüseyin,
Masumiyetini Can Yücel.
Dudakların Edip Cansever'den,
Hasretin Nazım Hikmet'ten,
Sevdan Ahmed Arif'ten.
Ama sıra gamzelerine gelince!
Onları kimselere vermem,
Veremem ki yeşil gözlüm,
İşte onlar benden.
Onları bir ben anlatırım.
Okuyanın da ben olayım,
Yaşayanın da ben
Yazanın da ben.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder