SEVGİ DOLU BİR MEKTUP; SEVGİ DOLU BİR İNSAN

Dostlarım, 

Şimdi sizlerle paylaşacağım bu mektup bana 26-10-2015 tarihinde bir bayan okurum tarafından gönderildi. Ben bu mektubu bu zamana kadar kitaplarımın ve notlarımın üstünde tuttum. Defalarca okudum. Defalarca bu güzel insana bütün kalbimle teşekkür ettim ve her okuduğumda daha bir duygulandım, gözlerim doldu ağladım da.

İşte o mektup;

Merhaba Güven bey

1999-2004 yılları arasında Marmaris Pamukbank’ta çalıştım. Bu zaman zarfında sizi ve güzel eşinizi tanıma şansım oldu. O güzel sevginize şahit oldum.

Daha sonra eşim’in işi sebebiyle İstanbul’a taşındık ama bir yarımız hep Marmaris’te kaldı. Allahtan annem ve çok sevdiğim arkadaşlarım Marmaris’te olduğu için fırsat buldukça kaçamaklar yaptık. Her geldiğimizde sizden esintiler gördüm, en son Marmaris Netsel Marina’da açmış olduğunuz mağazaya hayran kaldım. Hep çok zevkli işler yapmıştınız yine öyle olmuştu.

En son bu kurban bayramında Marmaris’e geldik, Marinada dolaşırken mağazanızın önündeki “Netsel marina Hatırası” resminizin önünde kızımın fotoğrafını çektim ve mağazanızın içindeki Yasemin Hanım’ın fotoğrafı dikkatimi çekti. Bir an içim sızladı ama aklıma inanın kötü bir şey gelmedi. İstanbul’a döndükten sonra neden bilmem yasemin Hanım’ın o fotoğrafı takıldı aklıma ve internete girdim. Maalesef acı gerçeği o zaman öğrendim. O akşam bloğunuzda yazdığınız bütün yazıları gözlerim dolu dolu okudum. Tarih 9-10-2015. Ertesi gün “Bak yeşil yeşil Yasemin kitabınızı satın aldım (10 tane) Geliri önemli bir yere gidiyordu sonuçta. Bir solukta nasıl bitirdim hatırlamıyorum.

Söylenecek, yapılacak bir şey yok biliyorum. Olsa bile söyleyebilir miyim bilmiyorum.

11-10-2015 tarihinde 10 km bir koşuya katıldım. Koşamayanlar için ”kansersiz yaşam derneği” için koşuyorum. Bize “Koşan Melekler” diyorlar. Bu koşularda bağış topluyor ve kanserli çocuklar yararına harcıyoruz.

Demem o ki bu koşunun madalyasını size armağan etmek istedim. Acınıza bir şekilde ortağım. Size sabır dilemekten başka elimden bir şey gelmiyor.

Ve Banu Hanımefendi bu mektubu ve madalyasını bana kargoyla göndermiş. Bende o madalyayı başucum da asılı duran ve her gün sarılıp öptüğüm Yasemin’imin fotoğrafının üstüne astım. Elime geçtiği tarihten bu zamana hep orada asılı duruyor.

Böyle insanları nasıl sevmezsiniz. Hep yazdım ya sizlere “Neyse ki hala güzel insanlar var” diye.

Yanlışmıyım?...