FARELER VE İNSANLAR

Bazen bütün cesaretimi toplayıp aynada kendime bakıyorum. İnsan aynasıyla döğüşemiyor biliyormusunuz. Sadece tek taraflı küfrediyor. Vay .mına koyduğumun aynası diyor. Sanki bütün olup biten aynanın suçu gibi. Sanki kaderini ayna belirliyor gibi. Sanki bir gün önce birayla başlamış sonra rakıyla ayna devam etmiş gibi.

Ve evet, ilk değişiklikler yüzümden başlamış. O mazide rahat rahat bakmaya alıştığım yüzüm her gün biraz daha, biraz daha terk ediyor beni. Sevgilim gittiğinden beri her gün yüzüm çöküyor. Ama sinsice değil göstere göstere. O yanımdayken devamlı gülen gözlerim ve suratım sonunda gülmemeyi daha doğrusu gülememeyi öğrendi. Gülmemek ne kadar zor biliyormusunuz? Herkese hala ayakta kaldığınızı ispat etmeye çalışmaktan, hala mutlu olabileceğinizi göstermekten, adeta boğuluyor gibi hissetmenize rağmen hala yalnızlıktan korkmadığınızı anlatmaktan daha da zor.

Gözlerimin altları artık bana ait değil gibi. Ve kimin bana hemen sırt çevirdiğini, kimin bana hala sahip çıktığını anlıyorum. Sanki neye yarayacaksa batan geminin tabanındaki deliği keşfetmenin. Ama doğru, gemiyi önce fareler terk ediyor. Kalp herhalde makine dairesi. Su bassa da çalışıyor. Hatta su bastıktan sonra bile pompalamaya devam ediyor, ümitsizce. Bir tek o çalışıyor. Ve bir tek o sarılıyor, sahip çıkıyor sahibine sonuna kadar.

Ama boş verrrrr, boş veriyorum. İnsanın sevgilisinin olmadığı bir dünyada ha öyle gitmiş ha böyle gitmiş, hızlı veya yavaş hiç fark etmiyor. Ölümü şöminenin karşısında oturup kitap okumak rahatlığında düşünüp “Oh be ölüm varmış” demeyi özlemek herhalde yaşamın son basamağı.