İTLER BABA OLMASIN

Kızım 30 yaşında.  Soğuk almış öksürüyor. Her öksürdüğünde yüreğim parçalanıyor. Sanki birlikte öksürüyorum kızımla. Ciğerlerim sökülüyor zannediyorum. O çocukken öksürdüğünde de böyle hissederdim. 

Her öksürüğünün sonunda inşallah bir daha öksürmez diye dua ediyorum. O kocaman gözlerini gözlerime dikip " İyiyim baba, ben iyiyim" dese de öksürürken göğsünün ağrıdığını göğsümde hissediyorum. Omuzlarım kasılıyor. Ne doktora ne de hastaneye gitmek istiyor. Sebebini ikimiz de biliyoruz. 

Sivas'ta baba evimizde yaşarken kaç yaşında olursam olayım, soğuk aldığımda anam sıcak bir çorba yapar, bana eliyle içirir "Büyümüyorsunuz anaaaaam büyümüyorsunuz, Ahhhh itler ana olmasın"  derdi.

Seneler sonra şimdi ben "Büyümüyorlar anaaaam büyümüyorlar. Ahhh İtler baba olmasın" diyorum.

Nasıl hak veriyorum...Anam'a

Nasıl hak veriyorum.

Böyle duygular insanın gençliğinde neden kafasına "Dank" etmiyor acaba?