BİR KARA GÜN DAHA
Marmaris’de marinada ki mağazamda oturuyorum. Ne düşündüğümü, ne hissettiğimi bilemeyecek, anlayamayacak kadar yorgunum. Sanki içime doğmuş gibi olacaklar, çok kötü bir gece geçirdim. Sabaha kadar kabuslar, kötü rüyalar gördüm. Vücudum titredi durdu. Birkaç defa feryat ederek uyandım, daha doğrusu uyandırıldım. Ayrıca defalarca uyandım, tekrar uyumaya çalıştım, bu da beni inanılmaz yordu.
Masamda klavye bana, ben klavyeye bakıyorum. Kafamdan neler geçiyor neler. Hissettiklerim, düşündüklerim dün gece ki uykum gibi titrek ve karmakarışık. 70 yaşına ulaşmış bir adamım ben. 1946 doğumluyum. Bunu iki de birde sizlerle paylaşıyorum. Çünkü anlatmak istediklerim var. Ben ve benim yaşımdakiler biz ayrı bir jenerasyona aitiz. Bizler de zor günler, ihtilaller falan yaşadık. Ama bizim zamanımızda insanlar bu kadar gaddar, bu kadar merhametsiz, bu kadar canavar ruhlu, bu kadar insafsız değildi. Biz böyle olaylar yaşamadık. Böylesine alçak, böylesine aşağılık insanlarla büyümedik biz.
Ömrümüzün sonbaharında bu olaylar yaşandıkça bu güzel vatana ne olacak? Bu güzel insanların başlarına daha neler gelecek? Memleketi kimlere bırakıp gidiyoruz? Çocuklarımızı, torunlarımızı gelecekte neler bekliyor diye düşünmekten gözlerimiz açık gidecek biliyor musunuz?
Sizlere gençliğinizi, bizlere yaşlılığımızı ağız tadıyla yaşatmıyor bu alçaklar.
Nerede İlahi adalet? Ha nerede? Hep mi yapanın, planlayanın yanında kalacak?
Görürsünüz buna da bir kılıf uydurur, bunu da şeytanın aklına bile gelmeyecek bir yerlere bağlarlar. Uzmanlar harıl harıl çalışıyordur şimdi.