SONBAHAR

Köylerde, kasabalarda yaşlı insanlara rastlarsınız. Bu insanlar kalabalık, büyük şehirler de fark edilmezler. Üstlerinden kaçan elbiseleriyle, pijamalarıyla bir yerlere yürürler. Kıyafetleri, alınlarında ki çizgiler, gözlerindeki bakış ve yüz ifadeleri birbirine çok benzer. Adım atışları da birbirlerine çok benzer, yavaş kısa, ayak burunları dışa doğru açıktır. Çoğu zaman yüzlerinde belli belirsiz ağlamaklı bir gülümseme, hep bir yerlere bakarlar ama yanlarından geçenlerle çok az göz teması kurarlar. Belki utanırlar yaşlılıklarından, belki de umursamazlar. Bu sanki bir şeyler ispatlama yürüyüşü, bakın bu gün de ölmedim, yaşıyorum, bacaklarım beni taşıyor, nefes alabiliyorum, görebiliyorum yürüyüşüdür. Ama hepsi bu yorgun adımların artık son adımları, bu ayak izlerinin artık son ayak izleri, nefeslerinin sayılı olduğunu bilirler.