Şu sabah uyanmaları yok mu, ahhhh şu sabah uyanmaları, yapa yalnız, bomboş bir odada, bomboş bir yatakta uyanmak yok mu. İşte bu sabah uyanmaları bütün dayanma gücümü elimden alan benim. Uyanmak istemiyorum. korkuyorum, sabah olsun hiç istemiyorum.
İnsanın vücudu sanki ayrı ayrı bölgelere bölünmüş ve bu bölümler sanki birbirinden bağımsız çalışıyorlar. Her bölgenin kendine göre bir yaşam tarzı bir aklı, bir hafızası var gibi. En fazlada kollarım özlüyor sevgilimi. Ne yapacaklarını, nerede duracaklarını bilmiyorlar sabah uyandığımda. Sağa yatıyorum kollarımı uzatıyorum, olmuyor. Sola yatıyorum kollarımı topluyorum olmuyor. Kollarımı yorganın içine sokuyorum olmuyor, dışarı çıkarıyorum yine olmuyor, olmuyor işte. Arıyorlar o vücudu, o güzel insanı, çok arıyorlar.Beni dinlemiyorlar ki.
Ahhh şu sabahlar, şu sabah uyanmaları yok mu!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder