UNUTAMIYORUM Kİ
Gözümü açtığımda da benimlesin, gözümü yumduğumda da benimlesin. Evlendiğimizde parmağına taktığın ve hayatın boyunca bir defa bile olsun o incecik, güzelim parmağından çıkarmadığın yüzüklerini, seni kaybettiğimde boynuma taktım ve hiç çıkarmadım. Seni çok seviyorum Yasemin. Her geçen gün seni daha fazla seviyor, daha fazla özlüyorum. Çünkü her geçen gün ne kaybettiğimi daha iyi anlıyorum. Hani şair demiş ya “En ağır işçi benim 24 saat seni düşünürüm” diye, öyle işte. Elimde değil ki seni düşünmemek.
Hastane günleri geliyor aklıma. Hasta yatakları, oksijen maskeleri, akciğer zarından su almak için dokunmaya öpmeye kıyamadığım, iğne deliklerinden kevgire dönmüş sırtın ve hala bana gülümsemeye çalışman, sevgi dolu yeşil gözlerinde ki “Sen üzülme olurmu, ben iyiyim” bakışların geliyor gözlerimin önüne. Parça parça oluyorum.
Sen nefes alamadıkça ben de nefes alamıyordum. İşte o gün Ahmet Arif’in dediği gibi” Gel beraber nefes alalım sevgilim, nefesim sensiz boğazımdan geçmiyor” diye feryat etmek geldi içimden. Allah biliyor ciğerlerimi söküp önüne koymak istedim. Çünkü sen bu dünyaya çok daha fazla yakışıyordun. Sen yaşamayı benden çok daha fazla hak ediyordun. O kadar güzeldin ki.
Sen hastalığınla uğraşırken, sana keçiboynuzu pekmezi alırdım, hatırlıyormusun? İşte o sana verdiğim her kaşığa yüreğimi koyar, sevgi doldurur ümitlerimi yüklerdim ben.
Bu benim sensiz ikinci sevgililer günüm canımın içi, güzel insanım, yeşil gözlüm, asil kadınım benim.
Günler, haftalar, aylar, hatta sene geçti seni kaybedeli. Hayat devam ediyor. Ama ben yine Ahmet Arif gibi” Ve sen geçersin içimden, bitmek bilmezsin” diyorum.
Ve seni dürüstçe, Allah’ına kadar seviyorum, hep seviyorum.
Hangi günümüz sevgililer günü değildi ki bizim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder