Denemeler kitabımdan

BAŞKA BİR YOLMU VAR BENİM BİLMEDİĞİM?

Seninle bir türlü uyduramadık adımlarımızı, ne kadar çok şey bekledik birbirimizden. Ne kadar çok şey girdi aramıza.

Beklentilerin aşkı öldürdüğünü biliyordum ama yüzünün asılmasına tahammülüm yoktu benim. Belki nedenlerin vardı ve ben o nedenleri sevmiyordum.

Kalplerimiz birlikte çarptığında, gözlerimiz sevgiyle birbirine baktığında, ne kadar da güzeldi hayat. Birden kuşlar ötmeye başlıyor, gökyüzü mavileşiyor, çiçeklerin kokusu daha bir belirleniyordu sanki.Baharda kelebeklerin uçuşmasını birlikte izlemek ne kadar da güzeldi. İşte o zamanlar yaşıyorduk be çocuk, dünya bizim oluyordu, bizde dünyanın.

Yıldızların çıkmasını beklemeye zamanım olmadığını biliyordum ben. Bu yüzden sana sarılıp öpmek istedim. Yine gideceğini biliyordum. Can Yücelin dediği gibi “Ben senin tabağında ki yemek kırıntıları gibiydim. Sen hep bırakıp gittin ve ben hep arkandan ağladım”

Sen her gittiğinde karaları bağlar, her döndüğünde saçlarını koklardım hiçbir şey olmamış gibi. Saçların yasemin kokardı. Sen saçlarının yasemin koktuğunu hiç bilmezdin, beni o kokunun nerelere götürdüğünü de bilmezdin, ama ben yine gideceğini bilirdim. Ve ne olursa olsun, ne kadar gidersen git, kapımı hiç kapamazdım sana.

Şimdi“Arkandan ağlarım “ diyorsun. Koy başını omzuma, ağla. Bak hala seninleyim. Arkamdan ağladığını bilemem ki ben.

Sonra ne faydası var. Sonraların ne faydası var?

Ölümden öteye yol yok ki güzelim.

Güzel ölmek züğürt tesellisi, güzel yaşasaydık ne olurdu sanki?

Bak yine kayboldun ve ben alıştım artık.

Sonunda insanın kalbi de nasırlaşıyor biliyormusun?