ALLAH’TAN HİÇ KORKMADIM BEN. ARASIRA İYİ İNSAN BİLE OLDUM!...

Allah’tan hiç korkmadım ben.

Yetim hakkı yemedim. Kadınları taşlamadım. Çalmadım. Eşcinselleri yüksek binalardan aşağı atmadım, inşaat araçlarından asmadım. Kafa kesmedim. Tekbir getirerek kimselere saldırmadım. Cennette huriler bekliyor diye canlı bomba olup, çoluk çocuk, yaşlı genç, birçok masum insanın ölümüne sebep olmayı aklımdan bile geçirmedim.

Kanada’da 20 yıl yaşadım. Dünyanın dört bir yanından gelmiş insanlarla tanıştım, birlikte yaşadım, birlikte çalıştım. Hepsini çok sevdim. Irk, renk, dil, din, mezhep, milliyet bilmem ben.

Her çalıştığım yerde aldığım parayı sonuna kadar hak ettim. Her yaptığım işi tam yaptım. Açtığım iş yerlerinde benimle çalışanları sabırla yönlendirdim, eğittim. Asla onlara hakaret etmedim, küçük görmedim. Alacaklarını son kuruşuna kadar ödedim. Çok sevdim onları. Onlarda beni sevdiler. Ne ben onları unuttum, ne de onlar beni unuttular.

Bulunduğum çevreyi güzelleştirmek için çok çalıştım, çok emek verdim. Yalandan, yalancılıktan iğrendim. İnsanları etiketlemedim. Önce iyi bir sevgili, sonra iyi bir eş, sonra da iyi bir baba oldum. Maalesef iyi bir kayınpeder olamadım.

Allah’tan hiç korkmadım ben. Korkacak bir nedenim yoktu ki. Tersine onu incitmekten korktum. Büyüdükçe, dünyayı tanıdıkça Allah’a olan sevgimde saygımda hayranlığımda büyüdü, kocaman oldu, göğüs kafesime sığmaz oldu. Her geçen gün onu daha fazla sevdim, ona daha fazla bağlandım.

Bildiğim kadarıyla ( As far as I know) verilecek pek fazla hesabım yok benim.

Ara sıra iyi bir insan bile oldum!..