BELKİ DE…

Bir sevdiğinizi kaybediyorsunuz, üzülüyorsunuz, çok üzülüyorsunuz. Başka bir sevdiğiniz gidiyor, özlüyorsunuz. Sonra başka bir sevdiğiniz gidiyor, onu da özlüyorsunuz. Yani ne gidenler bitiyor, ne de özleminiz.

İtiraf etmek gerekirse ilk başlarda insanda sıra bana geliyor galiba korkusu oluşuyor. Ama sonra bu duygu yavaş yavaş değişiyor. Çünkü özlemekten, üzülmekten usanıyor, yoruluyorsunuz. Yıllar geçtikçe bir bakıyorsunuz gidenlerin sayısı kalanları geçmiş. İşte o zaman korkmayı bırakıyorsunuz. Merak etmeye başlıyorsunuz, acaba duvarın diğer yanında ne var, gidenler nasıllar, ne yapıyorlar diye.

Yani ne yaparsak yapalım, böyle gelmiş böyle gidiyor.

Belki de bu yüzden sigaradan parmaklarımız sararıyor. Belki de bu yüzden dolup boşalıyor meyhaneler.

Belki de bu yüzden ısrarla felekten bir gece çalmak istiyoruz.

Belki de...